Wat zal ik eens vertellen over mijzelf.
Ik ben Brenda, op dit moment ben ik denk ik 44 jaar oud maar ik vergeet vaak mijn leeftijd, tot grote hilariteit van mijn twee kinderen.
Ik schrijf al sinds ik schrijven kan, verhalen en gedichten… maar omdat ik dyslectisch ben en mij door een leraar op de lagere school keer op keer verteld werd dat ik niet kon schrijven heb ik het eigenlijk nooit vaak aan iemand laten lezen.
Heel af en toe aan een vriendin of een gedicht voor een kaart maar dan ging het echt 86 keer door de spellingscontrole.
Mijn zelfvertrouwen wat dat betreft was ver beneden nul punt.
Ik heb het ook een hele poos niet gekund… omdat ik door een verkeersongeluk geen rust had in mijn hoofd.
Anderhalf jaar geleden heb ik daarvoor EMDR Therapie gevolgd.
Waarbij we zowel het ongeluk maar ook mijn jeugdtrauma wat betreft het schrijven behandeld hebben… ik was me er niet van bewust hoe diep dit in mij geworteld was.
Ik kan het echt iedereen aanraden, het heeft me zoveel ruimte gegeven in mijn hoofd dat ik ook ineens weer schrijven en dichten kon.
Vanaf dat moment heb ik besloten mijzelf niet meer te verstoppen.
Ik heb eens een avond van een dichterscollectief bezocht om de sfeer te proeven… daarbij heb ik ook iemand mijn gedichten laten lezen…
Alleen toen ik gevraagd werd om zelf iets voor te dragen haakte ik af, dat was net iets te snel.
Wel heb ik af en toe eens een gedicht op mijn facebook pagina gezet… voor mezelf en soms ook voor anderen.
Dat alleen al was best spannend, begrepen mensen mijn bedoelingen, konden ze er iets mee… gaf het de troost die ik bedoelde.. zoveel vragen had ik …
Tot een aantal weken geleden had ik nog nooit een gedicht van mijzelf voorgedragen.
Toen mijn moeder 8 juni jongstleden vrij plotseling overleed wist ik meteen dat ik iets voor haar wilde schrijven.
Het schrijven was moeilijk en ik heb er mee geworsteld… maar uiteindelijk heb ik geschreven terwijl ik naast haar zat. Het voordragen was niet makkelijk maar het ging wel als vanzelf.
Misschien deel ik dit gedicht in de toekomst wel een keertje hier maar mijn verdriet is nu nog te vers en het gedicht nog even alleen van haar…
Een week na de crematie besefte ik ineens dat ik het toch gewoon gedaan had…
Zelf iets voorlezen… voor meer dan 500 mensen.
“Mam” dacht ik, als ik dit voor jou kan, dan kan ik dat ook voor anderen!
Troost bieden, mensen opfleuren… en nog zoveel meer.
Ik borrel van de ideeën en ik ga het stapje voor stapje proberen.
De rozenblaadjes zijn afgeleid van onze achternaam, Rosendahl.
Vanuit die naam is ook mijn bedrijfsnaam CreaRose geboren, wat ik daar allemaal doe kun je hier lezen.
De rozenblaadjes … zijn voor mij de virtuele blaadjes waar ik mijn gedichten en verhalen op typ… De blaadjes die soms op de meest rare momenten door mijn hoofd dwarrelen…
De blaadjes waar ik mijzelf in kan verliezen… die me troostgeven en helpen…
Ik vind het fijn dat je hier komt kijken en lezen… en ik hoop van harte dat je hier ook rozenblaadjes vindt die jij nodig hebt…
XxX
ida de leeuw
juli 31, 2018 — 7:27 am
Goed van je Brenda,ik deed vroeger hetzelfde,schreef altijd gedichtjes om dingen te verwerken,maar liet ze aan niemand lezen,na verloop van tijd gooide ik ze zelfs weg,waar ik later veel spijt van had,,Toen ik op de opleidingsschool voor kleuterleidster kwam ,.moesten we ook lessen verzorgen ,daar hoorde ook een verhaaltje bij,die maakte ik vaak zelf,ik kreeg er altijd goede cijfers voor,maar soms,als de kinderen aan m”n lippen hingen omdat het spannend werd,verzon ik er ter plekke nog wat bij,met het gevolg dat het verhaal te lang was en dan trok de praktijklerares er een punt af,Vele jaren later vond iemand een van mijn gedichtjes en zei:wat mooi zeg,geb je er nog meer ? Toen had ik spijt dat ik ze allemaal bijna weggegooid had. Dus Brenda ,bewaar ze maar,wie weet laten je kinderen ze later bundelen en kan iedereen ze lezen als het boekje in de winkel ligt ! Ik kijk uit waarmee je ons verrast,wat ik van je gezien heb was gevoelig en raak ! Hopelijk bemoedig je er veel mensen mee,klein maar fijn,minder is soms meer ! Wat weinig woorden soms teweeg kunnen brengen bij mensen die erdoor geraakt worden !! Succes !!
Brenda Rosendahl
augustus 1, 2018 — 5:57 pm
Dankjewel Tante Ida.
Ik ga ze zeker bewaren, ik heb ook nog wel wat van vroeger…
Waarvan de kinderen van de week al zeiden dat ik die ook erop moest zetten, dus dat ga ik zeker doen.
😘 Brenda
Dyonne Vlemmings
augustus 2, 2018 — 6:22 am
Lieve Brenda! Wat vind ik het dapper van je dat je je diepste gevoelens zó mooi op papier kunt zetten en ze ook nog durft te delen met iedereen!! Ik vind ze prachtig en zou willen dat ìk dat talent had! TOP!!! 💋 Liefs Dyonne
Brenda Rosendahl
augustus 2, 2018 — 5:46 pm
Dankjewel Dyonne
Ik vind het nog steeds wel een beetje spannend hoor…maar het doet me wel goed.
Zowel het schrijven als dat mensen het mooi vinden en er wat aan hebben.
XXX Brenda
Monique Bakx
juli 15, 2021 — 3:22 pm
Goed van je, al denk ik dat je al even niet meer geplaatst hebt? Jouw gedicht over “hoe gaat het” raakte me zo diep, dat ik het heb overgeschreven. Zo mooi, zo pakkend voor mij! Respect dat je de gedichten deelt, zelf ben ik niet zo knap dat ik kan dichten, maar ik vind het mooi om te lezen.
Ga zo door en verstop je nooit! Dat doe ik wel en het gaat aan je knagen, dus ik hoop dat jij de rust hebt gevonden!
Groetjes,
Monique