Rozenblaadjes

Thema door Anders Norén

Auteur: Brenda Rosendahl

Hoe gaat het?

Hoe gaat het … goed?

 
Hoe vaak zeg je dat, hoe vaak vraag je dat …
Met welke intentie vraag je het?
Want als je meteen “goed” erachteraan zegt dan geef je toch eigenlijk zelf al antwoord …
Zien we elkaar echt? Vragen we echt aan de ander hoe het is?
Of is het een standaard zinnetje, waarmee je een gesprek begint?
Het ligt er een beetje aan hoe ik in mijn vel zit maar ik ben de laatste jaren geneigd om eerlijk antwoord te geven …
Dat komt mede door hoe onze zoon er mee omgaat.
Onze zoon is een heel open kind, die de wereld vanuit zijn wereld observeert en daaruit zijn eigen conclusies …
De vraag “hoe gaat het met je?” heeft hem een hele poos bezig. Het was zo mooi om te zien, hoe hij dat onderzocht, ervaarde en hoe mensen er op reageerden.
Mijn moeder vond het geweldig leuk dat hij dat vroeg en gaf ook echt uitgebreid antwoord.

Toen ik hem op een gegeven moment zelf eens vroeg, hoe het met hem ging … kreeg ik een geweldig antwoord …

Hij zei: “Wil je het antwoord zoals het hoort of wil je echt weten hoe het gaat …?”
Hij had op zijn 15de al geleerd dat mensen op deze vraag vaak een sociaal gewenst antwoord geven …
Daar kan mening volwassene een voorbeeld aan nemen.
Probeer jij ook eens een weekje aan iedereen oprecht te vragen hoe het gaat en geef zelf ook eerlijk antwoord als iemand het aan jou vraagt …
Ik ben heel benieuwd wat jij ervaart.

XxX Brenda

Wereld Lichtjesdag…

Hoe nederig kun je je voelen.
Hoe klein, hoe geraakt… wanneer je op je tijdlijn al die kaarsjes ziet…
Elk jaar ken ik meer namen, weet ik dat er meer mensen zijn die hun kind missen…
Zo oneerlijk…

En daarom brand er ook bij ons op #wereldlichtjesdag een kaarsje in het raam…voor al die bijzondere kinderen…die zo gemist worden vandaag…en altijd…

XxX Brenda
 
~van mij voor jou~

December

En zo ineens is het december…

Hoe dubbel voelt het om te vieren, te weten dat we iemand missen…
December maakte me altijd al wel wat melancholisch, ondanks dat ik ontzettend hou van de lichtjes en kaarsjes…
Maar dat gevoel heb ik nu nog een tikkeltje meer dan anders.
Toch is er ergens ook een bepaalde rust, omdat ik haar niet meer zoek maar vind..
In hele kleine dingen, voel ik en zie ik mijn moeder…
Soms is het niet eens tastbaar maar gewoon een gevoel…
Waarna vervolgens iets heel simpels als een nieuwe tafel…ineens een brok in mijn keel veroorzaakt…
Het door gaan… Dingen die je nu niet meer kunt delen…
Dat besef komt soms zo binnen… 
 
En toch kan er ook ineens door een simpel vogeltje buiten, een glimlach in mijn hart verschijnen…
Het is de weegschaal van emoties, die het zo bijzonder ingewikkeld maakt… Ook voor de mensen om je heen.
Het is een heel proces van zoeken en vinden…van weten en beseffen…
Steeds meer…

XxX Brenda
 
~Van mij voor jou~

Sterkte

“Sterkte” heb ik altijd al een bijzonder woord gevonden…

Sindsdien zoek ik steeds naar een manier omdat woord te vermijden…want ik kon niet sterk zijn… en volgens mij is dat ook niet erg…
Toen ik vanmiddag hoorde van het plotselinge overlijden van Patrick …39 jaar… kreeg ik het koud en werd ik heel stil…
Zo plotseling, zo jong en dan zoveel mensen achter moeten laten…
Kende ik je goed…nee …maar het raakt me enorm…
Door je leeftijd, door het plotselinge…niet te bevatten gevoel dat iedereen die je lief heeft nu moet hebben…
Met mij zullen er zoveel meer mensen zijn die het raakt.. die zich verdrietig voelen…vol onmacht en niet weten wat te doen…
Zullen we samen een virtuele arm om hen heen slaan 💕
Om Marjolein, zijn lieve kinderen en om iedereen die hem lief heeft …
 
XxX Brenda 
 
~van mij voor jou~

Mist

Over hoe je soms kunt voelen, zo ineens…
Terwijl het gisteren heel anders was….
Iets met tijd en plek, iets met rust en ruimte…

Dit gedicht schreef ik een hele poos geleden, nadat ik, na een moeilijke periode, met hulp, mijn hoofd had leeggemaakt…
Hoe anders ziet de wereld er dan uit….
Ik leerde ook om mezelf te zijn en me te laten zien zoals ik was…
Met mijn grenzen en soms door overprikkeling, met de mist in mijn hoofd.
Ik leerde remmen…ipv vliegen…

Maar het past bij zoveel meer momenten en vast ook wel bij jou…

Alsjeblieft

XxX Brenda 🌹

Gedicht over mist

Verjaardag

Steen voor mijn verjaardag

Steen voor mijn verjaardag

Verjaardag

Mijn eerste verjaardag zonder jou…had ik het liefst overgeslagen…
Daarom hou ik het bewust klein vandaag… Er is niets te vieren… Ik mis je nu meer..

Juist de simpele dingen, de verhalen rond om mijn geboorte, die je altijd vertelde…
Dat je alle kastanje bladeren nog op had geveegd met je dikke buik….en dat waren er altijd veel …🍃
Die mis ik…
De kastanje boom is er niet meer…net zoals jij…
Maar de verhalen blijven, die zitten in mijn hart…

Ik had altijd al wel iets met bomen en bladeren… 🍃
Kastanjes rapen voor het hertenkamp…. Emmers vol brachten we met Opa weg.
Voor de lieve hertjes…
Boven in de boom klimmen en daar dan rond kijken, mooie bladeren zoeken… De herfst… Er dwarrelde van alles rond bij ons op de weg…

Afgelopen zaterdag kocht ik een hanger, heel toevallig viel mijn oog erop. 
Een heel mooi groen blad.🍁
Gisteren ben ik gaan zoeken, naar wat voor steen het eigenlijk was….
Het bleek unakiet te zijn….

Dit stond erbij

Symbolen:

De unakiet hoort bij het sterrenbeeld Schorpioen.
De rune (letters uit een oud schrift) die bij de unakiet hoort, is de 
Bjarkan.
De B (bjarkan = berk, moeder, moederliefde, stromen) staat symbool voor vrouwelijke aspecten, onvoorwaardelijke liefde en zorg. De unakiet geeft een serene rust, als een lieve luisterende moeder. De steen geeft de ruimte om oude trauma’s onder ogen te zien en te helen, en geeft inspiratie voor het inslaan van nieuwe wegen.
Bron: www.semoea.nl

Zeg jij het maar…
Ik ben een schorpioen, zelfs mijn naam begint met een B…
Het voelt als meer dan toeval, als een heel bijzondere verjaardagscadeau, wat zo ineens op mijn pad kwam….

Ik ben er blij mee, het maakt voor mij deze dag iets lichter

🍂🍃XxX Brenda🍃🍂

gedicht verjaardag
Facebook

Ik mis je…

Mam…

ik mis je
Facebook

Zeven kusjes…

Isa met Brenda

Isa met Brenda

Vier jaar geleden kroop dit lieve bijzondere meisje in mijn hart…
Haar laatste verjaardag die ze mocht vieren was haar derde…

Vandaag zou ze 7 jaar zijn geworden…
Net als toen ga ik vandaag op reis en daarom schreef ik een gedicht voor haar lieve ouders en zus.
Monique, Edwin en Suus… Omdat ik weet dat niets de pijn kan verzachten maar dat het wel fijn is dat we aan ze denken, vandaag en alle dagen….want missen gaat nooit over

Ballon gevuld met liefde

Lieve Isa 💫

Ook vandaag ga ik op reis net als toen…maar onderweg zal ik aan je denken…en misschien maak je wel ergens een grapje of kom ik je onverwachts tegen zoals zo vaak de afgelopen jaren…in mijn hoofd, in een idee of iets wat ik gemaakt heb..
Vier een fijn feestje daar waar je bent… Vertel mijn moeder 💫 maar dat we elkaar kenden dat vind ze vast fijn… Ze was niet zo dol op knuffelen als jij was maar tegen jou kan niemand nee zeggen dus geef haar maar een lieve warme knuffel van mij 😘
Monique, Edwin en Suus ze komt vast vandaag wel ergens onverwachts een kusje brengen, jullie boefje kan dat als de beste…
Ze is voor altijd jullie jongste en kleine zusje….

Van mij voor jullie, een niet tastbaar maar wel met liefde gemaakt cadeautje op deze bijzondere zevende geboorte dag van jullie Isa💫

XxX Brenda

zeven kusjes

Facebook

Spiegel

Rozenblaadjes Spiegelbeeld

Spiegelbeeld

Ik was denk ik als klein meisje niet anders dan jij…
Ik wilde mezelf zijn..al vond ik dat wat mijn moeder deed ook heel interessant…
Mensen zeiden wel eens ‘je lijkt op je moeder’ en dan zei ik vaak: “nee, ik heb de ogen van mijn vader”…

Als puber wil je al helemaal niet op je moeder lijken….
Ik vergeet nooit dat ik vroeg om make-up voor mijn verjaardag…
Ik kreeg het wel…maar het mocht niet té….en al helemaal niet op zondag naar de kerk…
Na wat oefenen en experimenteren en een keer terug naar boven te zijn gestuurd kon het er mee door… voor de zondag ochtend…maar mijn moeder gaf er niets om.

Nu begrijp ik en respecteer ik dat maar als puber snapte ik er niets van. 😶
Toen ik ouder werd en zelf kinderen kreeg schoof het ‘lijken op’ een beetje naar de achtergrond… 
Soms zei iemand dat wel maar dan dacht ik, ik ben niet oud…ik ben niet haar, ik ben gewoon mezelf…

Even terug naar toen ik jonger was…
Onze oma woonde bij ons in en dat was voor ons echt geweldig. 
Ze had prachtige witte krullen en rook altijd heerlijk naar Nivea…
Ze overleed bijna 16 jaar geleden en op een gegeven moment “vergeet” je een klein beetje hoe ze er uit zag. 
Toch zie ik haar soms nog in mijn dromen…
Maar ja, hoe ze er nu uit had gezien…dat weet ik natuurlijk niet….

Na het overlijden van mijn moeder, afgelopen juni kwamen er bij mijn ouderlijk huis allerlei mensen op bezoek. 
Zo ook de ooms en tantes van mijn vader.
Het oudste zusje van mijn oma was er ook bij. 
Tante Mina is inmiddels 93 en mijn oma was anders 95 geweest. 
We zaten buiten, in een grote kring tegenover elkaar en ik zag ineens hoeveel ze op oma leek…haar ogen, haar manier van praten…ik heb haar een hele poos aan zitten staren…
Op een gegeven moment had ik door dat ze hetzelfde bij mij deed….
Net voordat ik iets kon zeggen zei ze: “Je lijkt op je moeder” waarop ik zei: “Jij lijkt op oma” 💕

We hebben daarna nog een poosje zitten praten en toen besefte ik pas hoe fijn het is dat je op iemand lijkt…niet alleen voor jezelf maar ook voor een ander.
Ik wilde wel blijven kijken… Maar ook het ‘je lijkt op je moeder’ gaf me een warm gevoel van binnen…

Toch zag ik het zelf nog steeds niet zo in de spiegel…
Tot ik gisteren een selfie maakte waarbij mijn gezicht weerspiegelde in een ballon…
Bij het bewerken viel het me ineens op…dat was mijn moeder…
Bij het inzoomen zie ik mezelf maar zo van een afstand zie ik mezelf..in haar…
Zomaar een cadeautje…een moment een glimp van haar…geen toeval, geen illusie maar het bewijs voor mij dat het klopt wat ze zei…

XxX Brenda

Gedicht Spiegel
Facebook

Schrijfcafé

Vanavond was het eerste schrijfcafé in de Bibliotheek Oost-Achterhoek onder leiding van Rabarbara
Ik wist niet precies wat ik kon of mocht verwachten en heb het maar gewoon laten gebeuren.
We waren met een mooie groep van 17 personen, met één gemene deler, onze liefde voor woorden.
Sommigen iets zekerder dan de ander maar allemaal even nieuwsgierig naar elkaar…

Gelukkig waren de groepjes waarmee we onze woorden mochten delen heel klein…
Ondanks het geroezemoes om ons heen werd ik direct gegrepen door de woorden van de eerste deelnemer uit ons groepje…zo raak, zo persoonlijk…en zo echt.
Ik vond ook herkenning in haar onzekerheid over het delen…

Ik kan jullie vertellen dat het voorlezen van je eigen woorden moeilijker is dan het schrijven… tenminste voor mij…
Ik las het stukje over “dromen” voor en hield het daarbij zelf niet droog… wanneer je dan ziet dat het een ander ook raakt dan weet je even niet wat te zeggen…
(Bedankt voor het zakdoekje Ria 💕)

Uiteindelijk hebben we met ons groepje bijna de pauze overgeslagen…diep in gesprek over onze woorden, raakvlakken en nog meer….
Het was voor mij een hele waardevolle avond… die ik voor geen goud had willen missen…

Fijn om te leren, kennen en herkennen…
Fijn om je zekerheden en onzekerheden te kunnen delen…

Dank jullie wel…

XxX Brenda

Facebook
Oudere berichten