Spiegelbeeld
Ik was denk ik als klein meisje niet anders dan jij…
Ik wilde mezelf zijn..al vond ik dat wat mijn moeder deed ook heel interessant…
Mensen zeiden wel eens ‘je lijkt op je moeder’ en dan zei ik vaak: “nee, ik heb de ogen van mijn vader”…
Als puber wil je al helemaal niet op je moeder lijken….
Ik vergeet nooit dat ik vroeg om make-up voor mijn verjaardag…
Ik kreeg het wel…maar het mocht niet té….en al helemaal niet op zondag naar de kerk…
Na wat oefenen en experimenteren en een keer terug naar boven te zijn gestuurd kon het er mee door… voor de zondag ochtend…maar mijn moeder gaf er niets om.
Nu begrijp ik en respecteer ik dat maar als puber snapte ik er niets van. 
Toen ik ouder werd en zelf kinderen kreeg schoof het ‘lijken op’ een beetje naar de achtergrond…
Soms zei iemand dat wel maar dan dacht ik, ik ben niet oud…ik ben niet haar, ik ben gewoon mezelf…
Even terug naar toen ik jonger was…
Onze oma woonde bij ons in en dat was voor ons echt geweldig.
Ze had prachtige witte krullen en rook altijd heerlijk naar Nivea…
Ze overleed bijna 16 jaar geleden en op een gegeven moment “vergeet” je een klein beetje hoe ze er uit zag.
Toch zie ik haar soms nog in mijn dromen…
Maar ja, hoe ze er nu uit had gezien…dat weet ik natuurlijk niet….
Na het overlijden van mijn moeder, afgelopen juni kwamen er bij mijn ouderlijk huis allerlei mensen op bezoek.
Zo ook de ooms en tantes van mijn vader.
Het oudste zusje van mijn oma was er ook bij.
Tante Mina is inmiddels 93 en mijn oma was anders 95 geweest.
We zaten buiten, in een grote kring tegenover elkaar en ik zag ineens hoeveel ze op oma leek…haar ogen, haar manier van praten…ik heb haar een hele poos aan zitten staren…
Op een gegeven moment had ik door dat ze hetzelfde bij mij deed….
Net voordat ik iets kon zeggen zei ze: “Je lijkt op je moeder” waarop ik zei: “Jij lijkt op oma” 
We hebben daarna nog een poosje zitten praten en toen besefte ik pas hoe fijn het is dat je op iemand lijkt…niet alleen voor jezelf maar ook voor een ander.
Ik wilde wel blijven kijken… Maar ook het ‘je lijkt op je moeder’ gaf me een warm gevoel van binnen…
Toch zag ik het zelf nog steeds niet zo in de spiegel…
Tot ik gisteren een selfie maakte waarbij mijn gezicht weerspiegelde in een ballon…
Bij het bewerken viel het me ineens op…dat was mijn moeder…
Bij het inzoomen zie ik mezelf maar zo van een afstand zie ik mezelf..in haar…
Zomaar een cadeautje…een moment een glimp van haar…geen toeval, geen illusie maar het bewijs voor mij dat het klopt wat ze zei…
XxX Brenda
