Oordeel niet...

Ik was, ben en probeer nog steeds heel naïef te zijn. Geloven in het goede van de mens… dat is wat ik graag wil.

Natuurlijk weet ik ook wel dat er mensen op de wereld zijn die kwaad willen en die niet sporen maar ik zoek het meer in de mensen om mij heen…

 

Ik was als kind al een moraal ridder vast op het irritante af 😉 Ik wilde zo graag iedereen helpen en met iedereen vriendjes zijn, alleen lukte dat niet altijd. Door mijn naiviteit was ik vooral op de lagere school een makkelijk slachtoffer voor pesters. 
Uiteindelijk heb ik mijn draai wel gevonden en heb ik ook van die periode dingen geleerd. Oa hoe geweldig het is wanneer een leerkracht wel voor je opkomt en ook door te vragen te stellen aan oud klasgenoten ben ik mezelf beter gaan begrijpen. Soms moet je gewoon onderzoeken waarom iets gaat zoals het gaat en als je iets niet begijpt dan kun je het ook gewoon aan iemand vragen.

Ik ben de afgelopen jaren wel veranderd wat dat betreft, ik laat mijn gevoel meer spreken, zowel in mijn persoonlijke als mijn zakelijke leven. Wat dat betreft past het spreekwoord “wie goed doet, goed ontmoet” echt bij mij.  Ik heb een hekel aan oneerlijkheid en moeite met ongeschreven regels omdat die spontaniteit in de weg staan.
Waar ik ook nog steeds heel veel moeite mee heb is dat mensen oordelen zonder alle feiten te kennen, dat men dingen voor waarheid aanneemt omdat ze het hebben horen zeggen.

Dingen invullen voor de ander, aannames doen… Je zult mij er misschien ook wel eens op betrappen maar als ik twijfel zal ik toch vaak de bron raadplegen…

Zo heb ik een lieve vriendin die drie geweldige kinderen heeft, waarvan er één meervoudig gehandicapt is.  Op het moment dat ik hoorde dat er mensen oordelen over, bijvoorbeeld het aangepaste huis waarin ze wonen of  wanneer zij verteld dat mensen zeggen “tegenwoordig hoeven die kinderen niet meer geboren worden” dan breekt mijn hart in duizend stukjes 💔 en niemand van die mensen die vraagt, hoe vaak ze ’s nachts eruit moeten om te zorgen dat hij blijft ademen of die eens op bezoek gaat om hen te leren kennen.  Want dan pas zul je zien hoe veel liefde ze ontvangen door en voor hem. Hoeveel zijn broer en zus ook mantelzorgen en wat voor geweldige mensen ze daardoor geworden zijn, met een geheel eigen kijk op de wereld.

Daarom oordeel niet….maar vraag gewoon aan de ander waarom iets is zoals het is…

XxX Brenda

PS: Mijn vriendschap begon simpelweg met een keertje gaan kijken naar hun activiteiten, gewoon omdat ze dat vroeg op Facebook. Ik heb toen op een afstandje staat kijken….  Dat zij mij gezien hadden en dat nooit vergeten waren… dat vind ik zelfs nu nog bijzonder…