Al sinds ik vanochtend hoorde over het vreselijke ongeluk in Oss, waarbij een bakfiets met kinderen en begeleiding onder een trein kwam, laat het me niet meer los…
Dat ik niet de enige ben zie ik overal op sociale media…
Hoe moet dat voor de mensen zijn die hun kind(eren) verloren vanmorgen…. Hoe is dat voor de treinmachinist, de omstanders en andere familieleden…
Het raakt niet alleen hun..dit raakt iedere moeder, vader, oma of opa…, collega’s van de treinmachinist, de hulpverleners…dit raakt ieder mens…dit raakt een heel land…
Heb ik wel het recht om over hun emoties te schrijven…
Heb ik wel het recht om over hun emoties te schrijven…zitten ze te wachten op een heel land wat meeleeft…land wat meeleeft…
Want er zijn geen woorden voor dit drama…er is niets wat het ongedaan kan maken… Er is niets maar dan ook niets om de pijn te verzachten.
We kunnen alleen maar aan hen denken, aan hen die hun allerliefste verloren, aan hen die overleefden maar hoe dan….hoe verder…stil ben ik…stil en geraakt…
Misschien voelen ze die virtuele arm om hen heen… misschien…
XxX Brenda